OUR CAR: 911 (991.2) Carrera S PDK ในช่วงเช้าของวันทดสอบ ผมกับคุณสุรมิส Speed Channel ลงมารอที่ล็อบบี้โรงแรมคุณ Ro Charlz Skyangel ซึ่งทำหน้าที่เป็น Instructor มาพบเราที่ล็อบบี้ ตาคนนี้แกเป็นชายร่างสูง หุ่นดีมี...

OUR CAR: 911 (991.2) Carrera S PDK ในช่วงเช้าของวันทดสอบ ผมกับคุณสุรมิส Speed Channel ลงมารอที่ล็อบบี้โรงแรมคุณ Ro Charlz Skyangel ซึ่งทำหน้าที่เป็น Instructor มาพบเราที่ล็อบบี้ ตาคนนี้แกเป็นชายร่างสูง หุ่นดีมี...

OUR CAR: 911 (991.2) Carrera S PDK ในช่วงเช้าของวันทดสอบ ผมกับคุณสุรมิส Speed Channel ลงมารอที่ล็อบบี้โรงแรมคุณ Ro Charlz Skyangel ซึ่งทำหน้าที่เป็น Instructor มาพบเราที่ล็อบบี้ ตาคนนี้แกเป็นชายร่างสูง หุ่นดีมี...

คนเรายิ่งแก่ตัวลง..ดูเหมือนเวลามันยิ่งจะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในกรณีของผมนั้นเวลา20 ปี ผ่านไปเร็วกว่าที่ผมคิดไว้สมัยเด็กๆมาก..ในช่วงที่ฟองสบู่กำลังขยายตัวอย่างสุดขีดช่วงปี 1990-1994 ผมมักได้รับโอกาสให้ติดสอยห้อยตามคุณพ่อเดินทางไปกับพนักงานของบริษัท 2-3 คนไปยังประเทศสิงคโปร์ เปล่าครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์หลักคือการเดินทางไปเจรจากับผู้ผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ซึ่งบริษัทของเราจะสั่งมาประกอบขายในไทย พ่อไปทำธุระส่วนผมไปเปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินที่มีขนาดเล็ก แต่ทุกอย่างดูทันสมัยบ้านเมืองสะอาด..ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่ง..และถ้าพ่นสีบนกำแพงจะโดนโบยน่วม..นั่นคือความทรงจำแรกของผมที่มีต่อประเทศปลายสุดแผ่นดินใหญ่ของทวีปเอเชียแห่งนี้ เราพ่อ/ลูก มักมีโอกาสได้ไปสิงคโปร์ปีละ 1-2 ครั้งจนเศรษฐกิจตกต่ำในหลายปีต่อมาบริษัทคอมพิวเตอร์ของพ่อต้องปิดกิจการลงไปในที่สุด และผมก็ไม่ได้ย่างเท้าลงบนประเทศนี้อีกเลยนับตั้งแต่ปี 1995 ทั้งๆที่ความจริงก็หลงใหลประเทศนี้อยู่พอสมควรฐานะทางบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยนัก...

คนเรายิ่งแก่ตัวลง..ดูเหมือนเวลามันยิ่งจะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในกรณีของผมนั้นเวลา20 ปี ผ่านไปเร็วกว่าที่ผมคิดไว้สมัยเด็กๆมาก..ในช่วงที่ฟองสบู่กำลังขยายตัวอย่างสุดขีดช่วงปี 1990-1994 ผมมักได้รับโอกาสให้ติดสอยห้อยตามคุณพ่อเดินทางไปกับพนักงานของบริษัท 2-3 คนไปยังประเทศสิงคโปร์ เปล่าครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์หลักคือการเดินทางไปเจรจากับผู้ผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ซึ่งบริษัทของเราจะสั่งมาประกอบขายในไทย พ่อไปทำธุระส่วนผมไปเปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินที่มีขนาดเล็ก แต่ทุกอย่างดูทันสมัยบ้านเมืองสะอาด..ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่ง..และถ้าพ่นสีบนกำแพงจะโดนโบยน่วม..นั่นคือความทรงจำแรกของผมที่มีต่อประเทศปลายสุดแผ่นดินใหญ่ของทวีปเอเชียแห่งนี้ เราพ่อ/ลูก มักมีโอกาสได้ไปสิงคโปร์ปีละ 1-2 ครั้งจนเศรษฐกิจตกต่ำในหลายปีต่อมาบริษัทคอมพิวเตอร์ของพ่อต้องปิดกิจการลงไปในที่สุด และผมก็ไม่ได้ย่างเท้าลงบนประเทศนี้อีกเลยนับตั้งแต่ปี 1995 ทั้งๆที่ความจริงก็หลงใหลประเทศนี้อยู่พอสมควรฐานะทางบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยนัก...

คนเรายิ่งแก่ตัวลง..ดูเหมือนเวลามันยิ่งจะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในกรณีของผมนั้นเวลา20 ปี ผ่านไปเร็วกว่าที่ผมคิดไว้สมัยเด็กๆมาก..ในช่วงที่ฟองสบู่กำลังขยายตัวอย่างสุดขีดช่วงปี 1990-1994 ผมมักได้รับโอกาสให้ติดสอยห้อยตามคุณพ่อเดินทางไปกับพนักงานของบริษัท 2-3 คนไปยังประเทศสิงคโปร์ เปล่าครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์หลักคือการเดินทางไปเจรจากับผู้ผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ซึ่งบริษัทของเราจะสั่งมาประกอบขายในไทย พ่อไปทำธุระส่วนผมไปเปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินที่มีขนาดเล็ก แต่ทุกอย่างดูทันสมัยบ้านเมืองสะอาด..ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่ง..และถ้าพ่นสีบนกำแพงจะโดนโบยน่วม..นั่นคือความทรงจำแรกของผมที่มีต่อประเทศปลายสุดแผ่นดินใหญ่ของทวีปเอเชียแห่งนี้ เราพ่อ/ลูก มักมีโอกาสได้ไปสิงคโปร์ปีละ 1-2 ครั้งจนเศรษฐกิจตกต่ำในหลายปีต่อมาบริษัทคอมพิวเตอร์ของพ่อต้องปิดกิจการลงไปในที่สุด และผมก็ไม่ได้ย่างเท้าลงบนประเทศนี้อีกเลยนับตั้งแต่ปี 1995 ทั้งๆที่ความจริงก็หลงใหลประเทศนี้อยู่พอสมควรฐานะทางบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยนัก...

คนเรายิ่งแก่ตัวลง..ดูเหมือนเวลามันยิ่งจะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในกรณีของผมนั้นเวลา20 ปี ผ่านไปเร็วกว่าที่ผมคิดไว้สมัยเด็กๆมาก..ในช่วงที่ฟองสบู่กำลังขยายตัวอย่างสุดขีดช่วงปี 1990-1994 ผมมักได้รับโอกาสให้ติดสอยห้อยตามคุณพ่อเดินทางไปกับพนักงานของบริษัท 2-3 คนไปยังประเทศสิงคโปร์ เปล่าครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์หลักคือการเดินทางไปเจรจากับผู้ผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ซึ่งบริษัทของเราจะสั่งมาประกอบขายในไทย พ่อไปทำธุระส่วนผมไปเปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินที่มีขนาดเล็ก แต่ทุกอย่างดูทันสมัยบ้านเมืองสะอาด..ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่ง..และถ้าพ่นสีบนกำแพงจะโดนโบยน่วม..นั่นคือความทรงจำแรกของผมที่มีต่อประเทศปลายสุดแผ่นดินใหญ่ของทวีปเอเชียแห่งนี้ เราพ่อ/ลูก มักมีโอกาสได้ไปสิงคโปร์ปีละ 1-2 ครั้งจนเศรษฐกิจตกต่ำในหลายปีต่อมาบริษัทคอมพิวเตอร์ของพ่อต้องปิดกิจการลงไปในที่สุด และผมก็ไม่ได้ย่างเท้าลงบนประเทศนี้อีกเลยนับตั้งแต่ปี 1995 ทั้งๆที่ความจริงก็หลงใหลประเทศนี้อยู่พอสมควรฐานะทางบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยนัก...

คนเรายิ่งแก่ตัวลง..ดูเหมือนเวลามันยิ่งจะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในกรณีของผมนั้นเวลา20 ปี ผ่านไปเร็วกว่าที่ผมคิดไว้สมัยเด็กๆมาก..ในช่วงที่ฟองสบู่กำลังขยายตัวอย่างสุดขีดช่วงปี 1990-1994 ผมมักได้รับโอกาสให้ติดสอยห้อยตามคุณพ่อเดินทางไปกับพนักงานของบริษัท 2-3 คนไปยังประเทศสิงคโปร์ เปล่าครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์หลักคือการเดินทางไปเจรจากับผู้ผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ซึ่งบริษัทของเราจะสั่งมาประกอบขายในไทย พ่อไปทำธุระส่วนผมไปเปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินที่มีขนาดเล็ก แต่ทุกอย่างดูทันสมัยบ้านเมืองสะอาด..ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่ง..และถ้าพ่นสีบนกำแพงจะโดนโบยน่วม..นั่นคือความทรงจำแรกของผมที่มีต่อประเทศปลายสุดแผ่นดินใหญ่ของทวีปเอเชียแห่งนี้ เราพ่อ/ลูก มักมีโอกาสได้ไปสิงคโปร์ปีละ 1-2 ครั้งจนเศรษฐกิจตกต่ำในหลายปีต่อมาบริษัทคอมพิวเตอร์ของพ่อต้องปิดกิจการลงไปในที่สุด และผมก็ไม่ได้ย่างเท้าลงบนประเทศนี้อีกเลยนับตั้งแต่ปี 1995 ทั้งๆที่ความจริงก็หลงใหลประเทศนี้อยู่พอสมควรฐานะทางบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยนัก...

คนเรายิ่งแก่ตัวลง..ดูเหมือนเวลามันยิ่งจะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในกรณีของผมนั้นเวลา20 ปี ผ่านไปเร็วกว่าที่ผมคิดไว้สมัยเด็กๆมาก..ในช่วงที่ฟองสบู่กำลังขยายตัวอย่างสุดขีดช่วงปี 1990-1994 ผมมักได้รับโอกาสให้ติดสอยห้อยตามคุณพ่อเดินทางไปกับพนักงานของบริษัท 2-3 คนไปยังประเทศสิงคโปร์ เปล่าครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์หลักคือการเดินทางไปเจรจากับผู้ผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ซึ่งบริษัทของเราจะสั่งมาประกอบขายในไทย พ่อไปทำธุระส่วนผมไปเปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินที่มีขนาดเล็ก แต่ทุกอย่างดูทันสมัยบ้านเมืองสะอาด..ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่ง..และถ้าพ่นสีบนกำแพงจะโดนโบยน่วม..นั่นคือความทรงจำแรกของผมที่มีต่อประเทศปลายสุดแผ่นดินใหญ่ของทวีปเอเชียแห่งนี้ เราพ่อ/ลูก มักมีโอกาสได้ไปสิงคโปร์ปีละ 1-2 ครั้งจนเศรษฐกิจตกต่ำในหลายปีต่อมาบริษัทคอมพิวเตอร์ของพ่อต้องปิดกิจการลงไปในที่สุด และผมก็ไม่ได้ย่างเท้าลงบนประเทศนี้อีกเลยนับตั้งแต่ปี 1995 ทั้งๆที่ความจริงก็หลงใหลประเทศนี้อยู่พอสมควรฐานะทางบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยนัก...

คนเรายิ่งแก่ตัวลง..ดูเหมือนเวลามันยิ่งจะเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ ในกรณีของผมนั้นเวลา20 ปี ผ่านไปเร็วกว่าที่ผมคิดไว้สมัยเด็กๆมาก..ในช่วงที่ฟองสบู่กำลังขยายตัวอย่างสุดขีดช่วงปี 1990-1994 ผมมักได้รับโอกาสให้ติดสอยห้อยตามคุณพ่อเดินทางไปกับพนักงานของบริษัท 2-3 คนไปยังประเทศสิงคโปร์ เปล่าครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวเพียงอย่างเดียว จุดประสงค์หลักคือการเดินทางไปเจรจากับผู้ผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ซึ่งบริษัทของเราจะสั่งมาประกอบขายในไทย พ่อไปทำธุระส่วนผมไปเปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินที่มีขนาดเล็ก แต่ทุกอย่างดูทันสมัยบ้านเมืองสะอาด..ห้ามเคี้ยวหมากฝรั่ง..และถ้าพ่นสีบนกำแพงจะโดนโบยน่วม..นั่นคือความทรงจำแรกของผมที่มีต่อประเทศปลายสุดแผ่นดินใหญ่ของทวีปเอเชียแห่งนี้ เราพ่อ/ลูก มักมีโอกาสได้ไปสิงคโปร์ปีละ 1-2 ครั้งจนเศรษฐกิจตกต่ำในหลายปีต่อมาบริษัทคอมพิวเตอร์ของพ่อต้องปิดกิจการลงไปในที่สุด และผมก็ไม่ได้ย่างเท้าลงบนประเทศนี้อีกเลยนับตั้งแต่ปี 1995 ทั้งๆที่ความจริงก็หลงใหลประเทศนี้อยู่พอสมควรฐานะทางบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยนัก...